Chord netkabels gecombineerd met IsoTek en Atlas stekkerblokken.

Chord Company netsnoeren. Waar zit de upgrade?

Een paar weken geleden hebben we al eens onderzocht wat de invloed is van een goed stekkerblok met een goede netkabel indien gebruikt op een mooie stereo installatie. De niet zo verrassende uitkomst was dat zelfs een voordelig stekkerblok als dat van Supra al een wezenlijke verbetering geeft aan de weergave ten opzichte van de meestal gebruikte witte bouwmarkt verdeeldoos. Die keer is er steeds gebruik gemaakt van een merk stekkerblok (Supra, IsoTek, Atlas) met een netsnoer aan dat blok van dat zelfde merk. Daarom is het interessant om eens te horen of andere netsnoeren de resultaten nog kunnen verbeteren. Van Chord Company uit Engeland namen we twee netsnoeren uit de doos, de Power Chord en de Signature ARAY en sloten die na elkaar aan op een IsoTek en op een Atlas blok.

Opstelling

Gekozen is voor een vergelijkbare opstelling als de vorige keer met B&W 804D3 Diamond luidsprekers (€ 4.500,- per stuk), met Chord Company Signature Reference luidsprekerkabels (€ 1.799,- per paar van 3 meter), ditmaal gekoppeld aan een Naim Superuniti welke op moment van schrijven in de aanbieding is voor € 3849,-, normaal kost de Superuniti € 4850,-. Zoals genoemd gebruikten we eerst een IsoTek EVO3 Sirius Block (€ 599,-) en vervolgens een Atlas Eos Modular 4.0 Block (€ 849,-). Als netsnoer van het blok naar de Superuniti kozen we voor een Chord Company Power Chord (€ 250,- voor 1 meter).

Het netsnoer tussen de wandcontactdoos en het IsoTek blok is eerst een IsoTek Sequel (€ 299,-), die vervangen zal worden door de Chord Company Power Chord (€ 250,- voor 1 meter) en vervolgens door een Chord Company Signature ARAY (€ 725,- voor 1 meter). Het Atlas blok gebruikte een Atlas Eos 4.0dd netsnoer (€ 375,-) en ook dat vervangen we door de beide Chord kabels. Kortom zes opstellingen om naar te luisteren met muziek van Stacey Kent van haar CD “Changing lights”, van Janine Jansen een deel uit de “Vier jaargetijden” en van Infected Mushroom koos ik voor “Avratz” van de “Converting vegetarians”. Eerst is vastgesteld wat een fijne volume stand is voor de drie stukken muziek, die standen zijn de gehele verdere luistersessie niet meer aangepast. Wilt u nog eens nalezen waarom juist deze muziek is gekozen en wat de vorige resultaten waren dan staat dat hier: https://www.lexicommultimedia.nl/review/supra-isotek-atlas-vergelijk.

Aan de slag met IsoTek

Het uitgangspunt met IsoTek is het Sequel netsnoer. Meteen is duidelijk dat de set zoals die is opgesteld muziek maakt dat klopt als een bus. Het gehele plaatje is af en zonder iets te veranderen is hier heel fijn naar te luisteren. Dat komt naar voren met de eerste noten van Kent: een mooie en rustige weergave waarin zacht ruisende bekkens hun weg vinden. De stem staat naar voren geplaatst, voor een piano die met heldere toon speelt en aan de linkerzijde een gitaar die gedetailleerd mee doet. De muziek komt direct al goed los van de luidsprekers, gecombineerd met een licht ingehouden maar strak laag. Jansen speelt levendig in een gebalanceerd geluidsbeeld waarin de solo viool erg mooi in de ruimte wordt gezet. Solo viool zonder scherpte en toch fraai helder weergegeven. Het totaalplaatje doet wel een beetje kaal aan, maakt dat weer goed met transparantie, de zoete tonen van het goed volgbare orgel en een krachtig orkest dat voluit mag invallen. Toch blijf ik het te dun vinden voor wat deze set zou mogen bieden. Infected Mushroom is zoals gebruikelijk breed in de ruimte aanwezig, met een stevige punch, diep laag, gedoseerde kracht en er is veel hoorbaar in de complexe hoeveelheid tonen vanwege de transparantie, toch blijf ik ook hier aanhikken tegen de wat dunne weergave.

Laten we overgaan op de Chord Company Power Chord. Kent is direct heser, komt dichterbij te staan en produceert met haar stem overduidelijk meer geprononceerde s-klanken. Door de aangezette hoge tonen zijn tevens de bekkens meer aanwezig, krijgt de piano minder romp en verdwijnt een deel van de rust uit de weergave. Het kleinere stereobeeld blijft rommelig en ik vind deze kabel op deze plaats geen verbetering t.o.v. de IsoTek Sequel. Met Jansen ligt dat anders, daar is juist het intro mooi in balans. Het orgel is eveneens per direct aanwezig. De solo viool heeft minder last van dunheid dan eerder het geval was met de Sequel. Even later kan ik de opgeleefde cello gaan waarderen. Het stereobeeld van het orkest blijft kleiner dan daarnet. Het totaalbeeld is zeker niet scherper van toon, maar er is wel minder beleving en gevoel in de muziek. Infected Mushroom speelt in een gekrompen stereobeeld en heeft last van de mindere beleving. Wel verkrijgen we een snelle punch, ten koste van druk. De Power Chord zorgt goed voor de details, zo komen metalige klanken meer tot hun recht. Zelfs het laag gaat dieper lijkt het. Al met al winst in snelheid, maar inleveren op andere punten.

Tenslotte aan de IsoTek de Chord Company Signature ARAY power cable. Met Kent is Intimiteit in ruime mate aanwezig, zijn er geen scherpe klanken en worden zelfs de kleinste stemdetails hoorbaar. De rust is terug in de weergave waarbij de muziek echt wordt gedragen. Het vegen over de bekkens is zoveel echter geworden dat het dichter bij live geluid komt. Zelfs het stereobeeld is volledig terug. Daar bij moet ik opmerken dat de piano en gitaar individueel minder opvallen, de muziek wordt niet langer zo elkaar getrokken, maar vormt meer en meer een eenheid. Dat is natuurlijker dan wat de Sequel presteert. Luisteren we naar de gitaar dan is die ronder van klank terwijl de snelheid bij het tokkelen aanwezig blijft. Jansen speelt op een kleiner afgebeelde viool die dichter de werkelijkheid benadert. Er ontstaat een mooie balans tussen detailrijk en natuurlijk waardoor de muziek intiem aandoet. Dat de hoge tonen af en toe neigen naar scherp, op de rand spelen van wat nog mooi is, maakt de weergave spannend. Het orgel is er steeds bij. Naar deze opstelling valt lang te luisteren en hij dwingt tot concentratie omdat alles zo levendig is. Overal voor mij gebeurt er iets in de muziek dat op een positieve manier de aandacht opeist. Infected Mushroom mag zich verheugen in lang uitstervende tonen. Met “Avratz” is direct duidelijk dat detail en fundament vanaf nu hand in hand gaan. De lage tonen weergave gaat verder in kracht dan eerder het geval was. Je kunt rustig spreken van meer druk en toegenomen punch. Tevens zijn kleine geluiden eenvoudiger te volgen in het stereobeeld dat dieper en losser raakt met dit netsnoer. Er gebeurt gewoonweg meer en meer. Aan de IsoTek is dit het beste netsnoer van de drie, daarna volgt de Sequel en tenslotte de goedkopere Chord die ik niet zou aanbevelen voor deze opstelling.

Aan de slag met Atlas

Voor het Atlas Eos Modular 4.0 Block is het uitgangspunt het Atlas Eos 4.0dd netsnoer. Startend met Kent laat dit blok vanaf het eerste begin horen dat het de betere is in vergelijk met de Sirius van IsoTek. Kernzaken zijn een groter stereobeeld met meer diepte en meer hoogte. De bekkens zijn meteen al goed. S-klanken van Kent passen beter bij de stem en zijn vanaf nu heel natuurlijk. De muziek wordt gedragen op de lage tonen die subtiel diep gaan. Piano loopjes vallen veel meer op, terwijl de gitaar op links meer klankkast heeft gekregen. Jansen is prachtig in de detaillering die heel subtiel kan en mag zijn. Er ontstaat ruimte voor toegenomen dynamiek. De vioolklank is loepzuiver en loopt toch op het scherp van de snede, vloeit door de ruimte in een levensechte afbeelding qua grootte. Zo wordt muziek niet alleen meeslepend, direct al intens. Ik deel een compliment uit voor de set. Met als enig commentaar dat extra kracht in de weergave te verwelkomen is. Infected Mushroom tonen blijven lang uitsterven in een losgekomen drie dimensionaal stereobeeld. De lage tonen gaan in één keer goed, flink veel impact en ze gaan diep. Muziek hangt in de ruimte. Al met al was alleen de Sirius met de Chord Company Signature ARAY nog net een streepje beter qua details en volgbaarheid van de diverse elektronisch opgewekte geluiden, want die combi trekt de muziek meer uit elkaar.

Het Chord Company Power Chord maakt de gehele weergave met Kent kleiner. Er zit minder rust in de set en mogelijk daardoor valt de gitaar juist meer op. Kent’s stem is kleiner op deze manier, daarbij brengen de s-klanken meer onrust en licht onnatuurlijke scherpte mee. Het hele mooie van daarnet is nu weg en maakt plaats voor een eenvoudiger en daardoor minder sfeerbepalende weergave. Met Jansen vind ik het lastig om mij te concentreren op de muziek zelf. Al snel verlies ik de aandacht door het onrustige karakter. Tonaal valt er weinig op aan te merken, maar de totaalindruk die zo goed was met de Atlas-Atlas opstelling is weggehaald uit de set. Het is een stap terug die niet lekker voelt. Geef mij maar een Atlas kabel aan dit blok. Infected Mushroom geeft een compacter stereobeeld met minder diepte en de 3D afbeelding gaat deels verloren. Impact van de lage tonen is goed. De weergave als geheel is rommelig met weinig samenhang tussen de diverse opgewekte geluiden. Een beetje alsof de mix niet meer klopt. Nee, ook hiermee gaat de voorkeur zeker niet naar uit in deze opstelling.

Kan de Chord Company Signature ARAY aan het Atlas blok wel presteren? Die vraag beantwoord Kent, want teruggekomen is de natuurlijkheid. Terug is de stem die zo intens kan klinken, zelfs al klinkt de stem wat lichter van toon dan op de Atlas kabel. De weergave is dynamischer, levendiger en rijker aan details. Het natuurlijke stereobeeld kent uitlopers naar uiterst links en rechts. Hier geniet ik van een lekkere weergave waarbij Stacey op haar best is. Jansen heeft wederom mijn onverdeelde aandacht. De lichtere toon van de Chord kabel is niet mijn smaak. Levendig weerklinkt de muziek zeker, de intensiteit neemt af. De viool speelt heel natuurlijk met een iets overdreven helderheid. Zeker terug van weggeweest is de rust in de opstelling en ook hier valt lang naar te luisteren. Voor dit klassiek werk is de Chord Company Signature ARAY meer een kabel voor de purist dan voor een romanticus. Luisterend naar Infected Mushroom springen details naar voren in een groot stereobeeld. De lage tonen hebben de juiste proportie en winnen in kracht. Het laag gaat ook het diepste tot nu toe en rolt over de vloer. Voor deze muziek is dit de lekkerste combinatie. Muziek vult de ruimte voor mij van vloer tot plafond, is snel en ritmisch met steeds een nieuw geluidje dat ineens opduikt uit het niets. Her en der in de muziek komen rake klappen voor die in het geheugen blijven hangen.

Conclusie

Uitgaande van het IsoTek blok is de Chord Company Signature ARAY de beste kabel. Gevolgd door de IsoTek Sequel kabel, met als hekkensluiter de Power Chord. Die laatste zou ik alleen aanbevelen als u graag met één soort kabel werkt van en naar het blok en de aangesloten apparaten. De Power Chord presteerde namelijk wel heel goed aan de Naim Superuniti. Voor Atlas liggen de zaken iets duidelijker en tegelijk gecompliceerder. Duidelijk is geworden dat de Power Chord het op alle fronten aflegt tegen de eigen Atlas kabel, investeer dat extra bedrag als u een Atlas blok aanschaft. Kleiner zijn de verschillen tussen een Atlas netsnoer en de Signature ARAY. Hier gaat voorkeur voor het soort weergave een rol spelen: robuust versus helderheid, romantiek versus puurheid. Met een lichte voorkeur van mijn kant voor het Chord product op dit moment. Het is maar net waar een luisteraar zijn voorkeur naar uit laat gaan. Op de lange duur zou ik het nog niet weten.

De hoorbare verschillen tussen de diverse kabels zijn niet altijd klein en subtiel, vaak juist heel goed waar te nemen vanaf de eerste noten. Het geheel van de weergave klopt ineens of je kunt zaken gaan benoemen en exact aangeven waar steken vallen. Al met al blijven netsnoeren een interessante materie vormen die tevens ongrijpbaar is. Wat maken die laatste meters kabel van een wandcontactdoos naar een stekkerblok uit zou je denken. Gelukkig best veel en betere netsnoeren vormen het toefje room op de set waardoor muziek nog prettiger door onze hersenen zal worden geabsorbeerd.